कोशी पारी फलाँटका माधव खरेल काभ्रेबाट १६ वर्षको उमेरमा घरबाट भागी काठमाडौं

 कोशी पारी फलाँटका माधव खरेल काभ्रेबाट १६ वर्षको उमेरमा घरबाट भागी काठमाडौं आए  । उनी साधारण लेख पढ् गर्न पनि सक्दैनथे । मानिस नचिन्दा उनको दिनचर्या ठेलामा चना, मक खाने हुन्थ्यो । तत्कालिन प्रमुख उपेन्द्र बहादुर प्रधानाङ्ग शंकरदेव क्याम्पसको डिन हुँदा उहाँको भाइ नगेन्द्रले २०३४ साल मंसिर ४ गते माधव खरेललाई पिउनमा जागिर लाइदिए ।  त्यस बेलामा नागरिकताको पनि चलन थिएन र उनको तलब एक सय सोह्र रुपैया मा मात्र सिमित थियो ।  त्यसबेला कलेजमा ८ घण्टा काम गर्ने र खाली हुँदा दिउँसो पुतलीसडक स्थित प्लाईउड पसलमा पनि संलग्न रहेको उनी बताउँछन् ।

लेखापढि कम भएका माधव खरेलको तलब बढेर लगभग तीस हजार पुगेको छ । उनका साथमा श्रीमती शुभद्रा खरेल २० वर्ष देखि शंकरदेवमा पिउन कै रुपमा कार्यरत छिन् । उनीहरुको काम चिठी पु¥याउने, बोतलमा पानी भर्ने, हाकिमहरुलाई तातोपानी पु¥याउने , घण्टी बजाउने, चिया बनाउने, बत्ति बाल्ने र नियमित कलेज खोल्ने र कक्षा कोठाहरु बन्द गर्ने रहेको छ । उनको परिवारमा उनका जेठा छोरा राजकुमार खरेल  पनि स्नाकोत्तर तहमा शंकरदेव क्याम्पस मै पढ्ने गर्छन । आफु कर्मचारी भए बापत केही सहुलियत पाएकोमा उनी खुसी छन् । त्यसो त बेग्लै खाजा खर्च पनि पाउँदा रहेछन उनी ।  “शंकरदेवमा एम.वि.एस सेमेस्टर, वि.वि.एस, एम.एम., बि.आई.एम. जस्ता विषय प्लस टु सकी पढाई हुने स्नानक र स्नाकोत्तर” उनी बताउँछन् ।  

उनी बताउँछन् , “२०३६ सालमा बिहान बेलुकी गरेर ३,००० हाराहारीमा विद्यार्थी हुने तर हाल आएर एक वर्षको विद्यार्थीको संख्या १४,००० देखि १५,००० हुने गरेको छ । सुदुर पश्चिममा बसोबास गर्ने  विद्यार्थीहरु सो क्याम्पसमा धरै पढ्ने र उनीहरु राजनीतिक रुपले सचेत हुने” उनी बताउँछन् । उनी भन्छन्, “शिक्षकले हप्काउँदा र तल्लो कर्मचारीले हप्काउँदा विद्यार्थीहरु नहप्किने भइसकेका छन् ।” पढ्ने अनुशासन विद्यार्थीमा कम रहेको, पढाउँदा कक्षा कोठामा विद्यार्थीको सिमित रहेको उनको दाबि छ । उनको बुझाइमा “विद्यार्थी हरु बढि छाडा भएको र क्लास संचालन हुँदा पनि एक अर्काका बीच हुने स्नेहका कारण जोडी विद्यार्थी कलेजको हाताभन्दा बाहिर निस्कने गरेको उनको अनुभव रहेछ ।”  उनी त्यस मानेमा आफू खरो र विद्यार्थी माथि रुष्ट हुन्छन् ।

उनी भन्छन्, “विद्यार्थी चुनाव समयमा हुन नसकेको कारण प्रत्येक विद्यार्थी नेता सरहको व्यवहार गर्ने गरेका छन् ।” एक हिसाबमा विद्यार्थी आन्दोलन कै कारण २०३६ साल पञ्चायत फाल्न सकियो । त्यस पछि २०४६ सालको प्रजातन्त्रमा कांग्रेस, एमाले सत्तामा मा आए । त्यस पछि पनि आम जनमानसको घरमा केही सुधार नभएको र अहिलेको लोकतान्त्रिक परिवर्तनमा पनि गरिब नेपालीको घरमा उल्लेख्य प्रगति आफूले नपाएको उनी बताउँछन् । अहिले भने विद्यार्थीहरु टायर बाल्ने, ढुङ्गा हान्ने प्रकृया छोडेर मुखले भनाभन गर्न थालेको उनी बताउँछन् ।   

समन्वयका अभावका कारण हरेक काम गर्दा अफ्ठयारा चुनौति रहेको उनी बताउँछन् । विद्यार्थीहरुले धेरै नै माया गर्ने गरेको उनी भन्छन् ।

जीवनमा आफ्नो उपलब्धिको कुरो सुनाउँदै उनी भन्छन्, “आफू घरबाट हिँडदा बेर्खची रहेको र जागिर खाए पछि धेरै वर्ष लाएर पहिले चोटी शेयर शंचय कोषबाट उन्नचालिस हजार गोप्य रुपमा निकाली दरबार मार्गको तत्कालिन एन.एम.बि फाइनान्स एकसय दश कित्ता र बैंक अफ काठमाडौंको एक शय असि कित्ता शेयर किनेर राखेर शेयर खेल्ने बेच्ने पनि गरेको थिँए ।”

त्यसो हुँदाहुँदै आफनो र श्रीमतीको कमाईले उनले थानकोट स्थित सतुंगलमा तीनकोठाको पिल्लर भएको घर लिएको र जेठो छोरा युरोप, आयरल्याण्डमा रहेको उनले खोले । 

२०७० सालमा आएको विनासकारी भूकम्पले उनको कोशी पारिको घर भत्काएको र आफ्नो बूवा काठमाडौंमा आउन नचाहेको उनी दुखेसो व्यक्त गर्छन ।

दैनिकी ९ घण्टा कलेजको काम गर्ने उनी आफ्नो काम प्रति सन्तुष्ट रहेको र घरबाट भागी काठमाडौंमा आफ्नो मेहेनतले पारिश्रमिक पाई र घर व्यवहार चलाउन पाएकोमा उनी खुसी रहेका छन् । अचेल स्वयम् आफ्नो स्थानीय ठाउँमा आफ्नो परिवार नरहेको कारण कहिले कहिले आक्कल झुक्कल मात्र जाने गरेको उनी बताउँछन् ।