दृश्य र सपना

                             

एक समय बालापनको थियो । जहाँ म रमाउथेँ न कुनै मानसिक तनाव न शुरता ! बिहान सबेरै उठ्ने, पढ्ने कक्षा कोठा गई अध्ययन गर्ने र बेफुर्सदी गृहकार्य गर्ने । कस्तो मृगतृष्णा माया जसको लागि आज म मरिमेट्छु कहिँ पाइन्न त्यो । परिवारको छत्रछायाँमा लालनपालन भएको र त्यो एकाग्र जीवन कति सन्तोषमय आफूँ त्यसै फूल भइ बुट्यानमा फक्रिरहेको ।

तर जब म कलेजका छत्र छायाँमा हुर्के दोहोरो मापदण्ड जीवनको गुजारा अनि अंग्रेजी र पत्रकारिताबीचको कठोर मेहेनत त्यहाँ नी आनन्दको छत्रबास नै हुन्थ्यो ।

           न त कुनै समसामयीक राजनीति न कुनै रस म एक्लै मौलाउँदै गइरहेको हुन्थे । कठोर मेहेनत र त्यसका विचमा हुने आम्दानी कुनै पराई मानिसका चक्छुका निसायुक्त आँखाले नघच्घच्याउँदा एउटा कलिलो सिसौको जस्तो फर्किएको जीवन कति शुशिल । घर परिवार पनि त खुसी नै थिए अनि म मेरै विल्कुल केही श्रोतको आम्दानी जसको लागि गोडा फैलाउँथे । साथिसंगि आफ्नै लागि हुन जस्तो लाग्थ्यो । १६÷१७ को जीन्दगी । त्यहाँ कसैको लान्छना, बक्रदृष्टि, क्रुरदृष्टि हुने थिएन । हुने थियो त केही कविता, साहित्य र नाटक जसलाई सकिनसकि म पढ्थें गर्थे र क्याम्पस उतिर्ण पनि भएँ ।

जब चर्का चर्किको समय मेरो जीवनमा आयो म माथिको उडानले म घोसो मुन्टोले हिड्ने भएँ र म माथिको वायुले मेरो अस्तित्व नै संकटमा पर्न गयो म ननबोलिँदो घैरो बन्न पुँगे । एककाएक माया हराउँदै गयो । संगि साथि नाम मात्रका भए । पारिवारीक सम्बन्ध औपचारिकताका लागि मात्र भए । एकाध दशक घरबन्धी बनेको म माँ दुर्दशन यन्त्रका ध्वनी र दृश्य अनि सन्देशका वाणि बाबजुत अन्न पानी मात्र भयो ।

  एक दशक पछि जीन्दगीको गोरेटो फेरिएको छ । अध्यात्मिकवाद र भौतिकवाद दुवै संगालोले मलाई जोगाएको छ । विरामी मेरो तगारोको विषय बनेको छ सायद सधैं दीन औंशिको नहोला र भविष्यका सुनौलो आयामले मेरो चुनौतीको ढोका खुल्ला गराएर मलाई स्नेह  स्वास्थ्यको अनुकुलतामा जागृत गर्ने नै छ ।